De eerste keer dat ik Het zwervende dorp Ik wist niet wat ik kon verwachten. Natuurlijk, ik had de foto's gezien - nederzettingen op een enorm, rondzwervend wezen, een kleurrijke wereld die op de een of andere manier een beetje Chihiro's reis naar toverland en tegelijkertijd een beetje post-apocalyptische troosteloosheid. Maar wat ik me niet realiseerde, was dat dit spel me zou raken op een manier die maar weinig city builders is gelukt. Ik bouwde, plande, verhandelde grondstoffen - altijd luisterend naar de trage adem van deze zachte reus waarop mijn kleine wereld rustte. Een stad op een levend wezen. Een symbiose die niet alleen mechanisch is bedacht, maar ook emotioneel werkt.
Steun SPIELECHECK op Patreon - De hele website is afhankelijk van jouw steun.
Het basisidee alleen al is sterk genoeg om nieuwsgierigheid op te wekken: In een vergiftigde wereld waar mysterieuze planten giftige sporen verspreiden, vlucht een groep overlevenden op de rug van Onbu, een gigantisch wezen dat lijkt op een kruising tussen een draak en een dinosaurus. Terwijl ze met hem door verschillende biomes reizen, bouwen ze een functionerende nederzetting, passen ze zich aan nieuwe gevaren aan en besluiten ze uiteindelijk: leven we met hem of alleen op hem?
The Wandering Village is een evenwichtsoefening tussen "weinig ruimte" en "grote verantwoordelijkheid".
Bouwen op de rug van Onbus is een voortdurend compromis. De ruimte is beperkt, de middelen zijn schaars. Ik realiseerde me al vroeg dat je hier niet zomaar lukraak kunt bouwen. In plaats daarvan gaat het erom verstandige productieketens op te zetten en de afstanden kort te houden. Als je inefficiënt bouwt, zul je snel worden ingehaald door honger, dorst of ziekte. En Onbu is geen neutraal gebied - het is een levend wezen met behoeften. Als ik er niet goed voor zorg, lijdt mijn nederzetting daaronder. Als ik het slecht behandel, kan het zich tegen mij keren. En dat is precies wat het zo aantrekkelijk maakt: Ik bouw geen stad. Ik bouw aan een relatie.
Dit wordt vooral duidelijk in de latere stadia van het spel. Als ik door woestijnen reis, mijn watervoorraden opraken en ik moet beslissen of ik Onbu door een giftige zone moet leiden of een omweg moet nemen - dan wordt het duidelijk dat niet alleen Onbu veel gewicht in de schaal legt, maar elke beslissing die ik neem. En ja, je kunt ook bewust tegen het welzijn van het dier in beslissen. Maar als je dat doet, heb je niet alleen de technische gevolgen, maar ook de morele. Ik heb het uitgeprobeerd. En daarna snel weer opnieuw begonnen. Heel vaak trouwens... het is moeilijker dan het lijkt.
Graphics, muziek en een heel eigen gevoel
Het zwervende dorp leeft niet alleen van de gameplay, maar ook van de sfeer. De stijl is een geslaagde mix van handgetekende 2D-elementen en duidelijke 3D-modellen. Alles ziet er harmonieus uit, nooit overladen, maar ook nooit te gewoontjes. De kleuren veranderen om bij de biomes te passen, soms warm en uitnodigend, soms koud en dreigend. Onbu verandert ook, soms lijkt hij krachtig, soms uitgeput. Vaak keek ik alleen maar hoe hij ademde, bewoog of rustte.
De soundtrack is kalm, stuwend, melancholisch - het past zich aan aan de manier waarop ik speel zonder ooit opdringerig te zijn. Er waren momenten waarop ik gewoon genoot van de muziekstroom terwijl mijn afwikkeling liep. Muziek die niet alleen begeleidt, maar - grapje van de taalkundige - ook draagt.
The Wandering Village is een ongeëvenaarde stadsbouwer
Het spel biedt niet alleen constructie en administratie. Het laat me verkennen, onderzoeken en tactieken toepassen. Ik stuur verkenners uit, vind oude technologieën die nieuwe mogelijkheden bieden. Vooruitgang is geen doel op zich - sommige gereedschappen maken het leven gemakkelijker, andere brengen risico's met zich mee. Als je bijvoorbeeld je productie automatiseert, moet je meer energie gebruiken, wat weer gevolgen kan hebben voor de uitputting van Onbu. Alles is met elkaar verweven. En dat is precies wat me op de been houdt.
Wie zijn de makers achter Zwerfkat Studio Als je de spelmechanismen eenmaal kent, weet je dat de ideeën erachter heel diepgaand en zelfs wetenschappelijk kunnen zijn.
Er zijn ook verschillende spelstanden - van het klassieke opbouwscenario tot een verhaalstand die een emotionele lading aan de reis toevoegt. Er zijn ook regelmatige uitdagingen, willekeurige gebeurtenissen, nieuwe biomes, vliegende handelaars en zelfs veranderbare skins voor Onbu. Het wordt dus nooit saai.
Technisch schoon en liefdevol verzorgd
Er viel me ook iets positiefs op: Het zwervende dorp draait stabiel, zelfs op langere sessies - zelfs vanaf het begin van de Early Access-versie. Zelf heb ik de afgelopen maanden geen ernstige bugs kunnen ontdekken. Het ontwikkelingsteam van Stray Fawn Studio heeft echter snel gereageerd op feedback van de community en heeft in de loop der tijd veel verbeteringen doorgevoerd en bugs verholpen. De community was actief betrokken en veel suggesties vonden hun weg naar het spel.
Ik kan zo uit mijn hoofd maar een paar spellen bedenken die kunnen worden beschouwd als voorbeelden van zeer goede early access... daar zijn er Geaard en gewoon Het zwervende dorp. Het spel is daarom niet alleen een showcase voor creatief spelontwerp, maar ook voor goed communitymanagement. En dat zie je terug in elk detail.
The Wandering Village - Een indiejuweeltje voor de komende jaren
Voor mij Het zwervende dorp een van de beste games van de afgelopen jaren. Het is een kleine, zwervende wereld waarin ik mezelf elke keer opnieuw verlies. Het is bouwen en overleven, relaties en moraal, muziek en sfeer. Wie Stadsbouwer zullen zich hier thuis voelen - maar iedereen die gewoon iets nieuws wil ervaren, moet ook een bezoek brengen aan Onbu. Ik doe het keer op keer. En zal dat blijven doen - nu meer dan ooit voor de volledige release op 17 juli 2025.
